Από τα μαγαζιά που κλείνουν, απ’ τους χιλιάδες ανέργους κάθε μήνα, από τους αμέτρητους αγανακτισμένους –πρώην οπαδούς του δικομματισμού- και όψιμους επαναστάτες που έχουν καταλάβει τα πάντα. Ακόμα και το θέμα του χρέους δεν φαίνεται να βρίσκει οριστική λύση, λόγω της ευρωπαϊκής αναβλητικότητας. Το χρηματιστήριο αγωνίζεται να κρατήσει τις 800 μονάδες και τίποτα δεν δείχνει να πηγαίνει καλά.
Το 2009, αντίθετα, δεν φαινόταν να υπάρχει τόσο μεγάλο πρόβλημα. Ο γενικός δείκτης ήταν κοντά στις 3.000 μονάδες, είχαμε εκλογές και νέα κυβέρνηση (ευρύτατης αποδοχής), περιμέναμε τις καθιερωμένες αυξήσεις μισθών-συντάξεων, ακούγαμε για το επίδομα αλληλεγγύης που θα βοηθούσε τους φτωχότερους συνανθρώπους μας να επιβιώσουν. Στα μέσα του Οκτώβρη, όμως, το ελληνικό χρηματιστήριο ξέκοψε από τα υπόλοιπα ευρωπαϊκά και πήρε τον κατηφορικό δρόμο του μνημονίου, 7 μήνες πριν το ανακοινώσει ο Παπανδρέου από το Καστελόριζο.
Τι θέλουν να πουν τα παραπάνω; Το χρηματιστήριο είναι 6 μήνες+ μπροστά απ’ την πραγματική ζωή. Δεν καταγράφει το σήμερα, προεξοφλεί τις προσδοκίες του αύριο. Αυτό που δεν βλέπει το απλό μάτι, το διαβάζουν οι δείκτες και οι τιμές των μετοχών. Αυτό που δεν είδε ο απλός κόσμος το 2009, δεν το βλέπει και σήμερα.
Ποιο; Ότι το πιο βαθύ σκοτάδι έρχεται λίγο πριν ξημερώσει.
Himaira